W tym poście pokażemy, w jaki sposób podać dni tygodnia i miesiące w innych językach.
Zadanie to wykonamy na podstawie przykładowych danych z rys. nr 1.
Rys. nr 1 – przykładowe dane
W przykładowych danych mamy podane daty. Po naciśnięciu skrótu klawiszowego Ctrl+1 otworzy nam się okno Formatowania komórek, gdzie w różny sposób możemy sformatować nasze dane. W polu Typ możemy wybrać sposób pokazywania danych, np. żeby pokazywał się tylko dzień, najpierw miesiąc, rok itp. W polu Ustawienia regionalne (lokalizacja) możemy ustawić sobie język dla danego formatowania. Przykładowo, ustawmy sobie Stany zjednoczone (punkt 1 na rys. nr 2), a następnie ustawmy typ formatowania ze skróconą nazwą miesiąca (punkt 2).
Rys. nr 2 – okno Formatowania komórek
Teraz po przejściu w polu Kategoria na formatowanie Niestandardowe (punkt 1 na rys. nr 3), to w polu Typ oprócz standardowych oznaczeń dnia, miesiąca i roku pokazuje się jakiś dziwny kod (punkt 2).
Rys. nr 3 – kategoria formatowania – Niestandardowe
Te niestandardowe zapisy są związane z językiem tłumaczenia. Łatwo się domyślić, że chodzi o język angielski Stanów Zjednoczonych, bo mamy znak dolara ($), język en i oznaczenie US, czyli United States. Takie ustawienia potwierdzamy przyciskiem OK. Otrzymamy dane w pierwszej kolumnie sformatowane według naszych ustawień przedstawione na rys. nr 4.
Rys. nr 4 – dane sformatowane dla Stanów Zjednoczonych
Jest możliwość różnych zapisów tych samych kodów w zależności od języka i lokalizacji, co widać na rys. nr 5.
Rys. nr 5 – przykładowe kody według języków i lokalizacji
Powyższe kody możemy wykorzystać w funkcji TEKST, która formatuje wartośćCtr z komórki. Pierwszym argumentem funkcji jest wartość, czyli data z pierwszej kolumny. Drugi argument to format_tekst, czyli znak $, następnie kod ze strony Microsoftu zapisany w nawiasach kwadratowych.
Jeśli w zapisie funkcji TEKST w drugim argumencie podamy tylko dddd, to otrzymamy dane z podanymi nazwami dni tygodnia w domyślnym języku, w jakim korzystamy z programu Excel. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=TEKST(A2;"dddd")
Rys. nr 6 – nazwy dni tygodnia otrzymane za pomocą funkcji TEKST w domyślnym języku
Możemy używać kodu liczbowego albo literowego. Otrzymamy nazwy dni tygodnia w różnych językach przedstawione na rys. nr 7.
Zapis formuły dla języka polskiego powinien wyglądać następująco:
=TEKST(A2;"[$-415]dddd")
Zapis formuły dla języka angielskiego i Stanów Zjednoczonych powinien wyglądać następująco:
=TEKST(A2;"[$-409]dddd")
Zapis formuły dla języka angielskiego i Wielkiej Brytanii powinien wyglądać następująco:
=TEKST(A2;"[$-en-GB]dddd")
Zapis formuły dla języka francuskiego i Francji powinien wyglądać następująco:
=TEKST(A2;"[$-fr]dddd")
Rys. nr 7 – dni tygodnia w różnych językach
Możemy szybko zamienić dni tygodnia na miesiące. Zaznaczamy zakres B2:H13, następnie za pomocą skrótu klawiszowego Ctrl+H otwieramy okno Znajdowania i zamieniania. Przechodzimy na zakładkę Zamień (punkt 1 na rys. nr 8), następnie w polu Znajdź wpisujemy dddd (punkt 2), a w polu Zamień na wpisujemy mmm (punkt 3). Takie ustawienia zatwierdzamy przyciskiem Zamień wszystko (punkt 4).
Rys. nr 8 – okno Znajdowania i zamieniania
Wyświetli nam się komunikat o ilości zamienionych danych przedstawiony na rys. nr 9, który zatwierdzamy przyciskiem OK.
Rys. nr 9 – komunikat Excela
Otrzymamy dane ze zamienionymi nazwami dni tygodnia na nazwy miesięcy w wybranych językach przedstawione na rys. nr 10.
Rys. nr 10 – nazwy dni tygodnia zamienione na nazwy miesięcy
Podsumowując wystarczy odpowiednie formatowanie, aby za pomocą funkcji TEKSTpokazać nazwy dni tygodnia czy miesięcy w różnych językach.
W tym poście nauczymy się zliczać wszystkie litery w tekście, czy też dowolne znaki.
Najwięcej problemu może być z literami, bo mamy litery małe i wielkie, poza tym w polskim języku mamy litery takie jak ą, ę, ś, ć, ń, ź, ż, ł, ó, czyli wszystkie te litery z ogonkami i kreseczkami. Najprostszą metodą na wykonanie tego zadania jest wypisanie wszystkich możliwych znaków w postaci wielkich liter. Temat ten omówimy na podstawie przykładowych danych z rys. nr 1.
Rys. nr 1 – przykładowe dane
W pierwszym kroku musimy nasz tekst rozbić na poszczególne znaki. Do tego celu potrzebujemy ciągu liczbowego od 1 do wartości odpowiadającej długości naszego tekstu. Najpierw użyjemy funkcji DŁ, która zwraca liczbę znaków w ciągu znaków. My jednak potrzebujemy zbudować ciąg wartości. Użyjemy tutaj właściwości funkcji WIERSZ, która polega na tym, że jeśli w argumencie odwołanie zaznaczymy zakres A1:A8, to funkcja zwróci tyle wartości, ile zaznaczyliśmy wierszy w tym zakresie. Przykładowy zapis formuły to =WIERSZ(A1:A8) (rys. nr 2)
Rys. nr 2 – właściwość funkcji WIERSZ
Zaznaczyliśmy w zakresie 8 wierszy, więc funkcja WIERSZ w Excelu tablicowym rozlewa się na te właśnie wiersze. Musimy dla tej funkcji zbudować odpowiedni zakres. Potrzebujemy do tego funkcji ADR.POŚR (adres pośredni). Możemy tutaj wykluczyć kolumny, interesują nas tylko wiersze. Argumentem funkcji jest adres_tekst, czyli zaczynami od "1:", od pierwszego wiersza, a dwukropek oznacza, że będziemy szli dalej do kolejnych wierszy. Ten tekst łączymy z funkcją DŁ dla tekstu z komórki A2. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=ADR.POŚR("1:"&DŁ(A2))
Jeśli podejrzymy sobie wynik formuły funkcji ADR.POŚR za pomocą skrótu klawiszowego F9 otrzymamy ilość znaków 1:11, co widać na rys. nr 3.
Rys. nr 3 – podejrzany wynik formuły
Wychodzimy z podglądu formuły za pomocą skrótu klawiszowego Ctrl+Z. Powyższą funkcję musimy włożyć do funkcji WIERSZ, bo interesuje nas liczba wierszy z tego zakresu. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=WIERSZ(ADR.POŚR("1:"&DŁ(A2)))
Po zatwierdzeniu formuły otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 4.
Rys. nr 4 – rozlane wyniki funkcji WIERSZ
W Excelu tablicowym wyniki rozlewają się automatycznie na odpowiednią ilość komórek (wierszy). W kolejnym kroku musimy dołożyć funkcję FRAGMENT.TEKSTU. Pierwszym argumentem funkcji jest tekst, czyli tekst z komórki A2. Drugi argument to liczba.początkowa, czyli tablica danych, którą zbudowaliśmy za pomocą funkcji WIERSZ (W Excelu tablicowym moglibyśmy użyć funkcji SEKWENCJA, która byłaby prostsza). Trzeci argument funkcji to liczba_znaków, czyli wartość 1, bo chcemy każdy znak wyciągnąć pojedynczo. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
Wyniki funkcji zostały przedstawione na rys. nr 5.
Rys. nr 5 – wyniki funkcji FRAGMENT.TEKSTU
Otrzymaliśmy tablicę, w której każdy znak z tekstu został umieszczony w osobnym wierszu. Teraz będziemy chcieli sprawdzić, czy te znaki znajdują się w przygotowanym przez nas wzorze (rys. nr 6).
Rys. nr 6 – przygotowany wzór wszystkich występujących w języku polskim znaków
Standardowo powinniśmy użyć funkcji ZNAJDŹ, jednak nie możemy tego zrobić, bo ona uwzględnia wielkość liter. Więc musimy użyć drugiej funkcji wyszukującej, czyli SZUKAJ.TEKST, która nie zwraca uwagi na wielkość liter. Pierwszym argumentem funkcji jest szukany_tekst, czyli litery uzyskane z funkcji FRAGMENT.TEKSTU. Drugi argument funkcji to obejmujący_tekst, czyli odwołanie do komórki I2 zablokowane bezwzględnie, gdzie wypisaliśmy wszystkie możliwe znaki. Zapis formuły powinien wyglądać następująco;
Po zatwierdzeniu formuły otrzymamy rozlane wartości, gdzie dana litera została znaleziona (rys. nr 7).
Rys. nr 7 – wyniki funkcji SZUKAJ.TEKST
Otrzymaliśmy liczbę 20, która odpowiada literce A, potem L ma przypisaną liczbę 28, ponownie A, czyli 20. Następnie pojawia się błąd argumentu #ARG!, który wynika z tego, że w naszych wypisanych literach nie było spacji. Żeby pozbyć się tych błędów musimy użyć funkcji CZY.LICZBA, której argumentem jest wartość, czyli wyniki z naszej poprzedniej formuły. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
Otrzymamy wyniki z wartościami logicznymi przedstawione na rys. nr 8.
Rys. nr 8 – wyniki funkcji CZY.LICZBA
Otrzymaliśmy wynik PRAWDA wszędzie tam, gdzie wcześniej mieliśmy liczbę, a wynik FAŁSZ, kiedy w danych był błąd argumentu. Pozostaje nam policzyć wszystkie wartości logiczne PRAWDA. Użyjemy do tego funkcji SUMA.ILOCZYNÓW, ale najpierw musimy zamienić wartości logiczne na liczby 1 i 0 (1‑PRAWDA, 0 — FAŁSZ). Możemy to zrobić za pomocą podwójnej negacji, czyli wpisujemy przed formułą dwa znaki minus. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
Po zatwierdzeniu formuły i skopiowaniu na wiersze poniżej otrzymamy ilość znaków w każdym wierszu, co widać na rys. nr 10.
Rys. nr 10 – ilość liter w każdym wierszu
Jeśli w formule nie chcemy mieć odwołania do komórki I2, to możemy wstawić tekst do naszej formuły w podwójnym cudzysłowie. Taka formuła też będzie działać prawidłowo. Zapis formuły powinien wtedy wyglądać następująco:
Jeśli chcielibyśmy, aby takie znaki jak pojedynczy cudzysłów, czy kropka, przecinek itp. Też się zliczały, wystarczy, że dopiszemy je do naszego ciągu znaków z komórki I2.
Podsumowując, dzięki temu, że korzystamy tutaj z funkcji SZUKAJ.TEKST wystarczy jeden raz wypisać wszystkie litery. Nie ma znaczenia, czy są to wielkie, czy małe litery.
W tym poście poznamy dwa sposoby na zaznaczanie różnic w wierszach i kolumnach.
Temat ten omówimy na podstawie przykładowych danych z rys. nr 1.
Rys. nr 1 – przykładowe dane
Pierwszy sposób będzie wykorzystywał zaznaczanie specjalne, a drugi formatowanie warunkowe.
Będziemy chcieli sprawdzić, które komórki z pozostałych kolumn różnią się od pierwszej kolumny. Podsumowując w zaznaczaniu specjalnym zawsze patrzymy na pierwszą kolumnę. Zaznaczamy zakres A1:C12, rozwijamy polecenie Znajdź i zaznacz (punkt 2 na rys. nr 2) z karty Narzędzia główne (punkt 1), następnie wybieramy polecenie Przejdź do – specjalnie… (punkt 3).
Rys. nr 3 – polecenie Przejdź do – specjalnie…
Otworzy nam się okno Przechodzenia do – specjalnie, w którym ponieważ interesują nas różnice między kolumnami, to musimy zaznaczyć opcję Różnice w wierszach. Według mnie jest to mało intuicyjne, ale trzeba to zapamiętać. Zatwierdzamy przyciskiem OK (rys. nr 3).
Rys. nr 3 – okno Przechodzenia do – specjalnie…
Otrzymamy dane, w których Excel zaznaczył komórki różniące się od pierwszej kolumny, przedstawione na rys. nr 4.
Rys. nr 4 – zaznaczone komórki różniące się od pierwszej kolumny
Analogicznie wykonamy zadanie, w którym będziemy chcieli znaleźć dane różniące się od pierwszego wiersza. Zaznaczamy zakres A16:C27 i wykorzystamy tutaj skrót klawiszowy Ctrl+G, który otworzy nam okno Przechodzenia do, w którym klikamy przycisk Specjalnie… (rys. nr 5).
Rys. nr 5 – okno Przechodzenia do
Otworzy nam się okno Przechodzenia do – specjalnie, w którym ponieważ interesują nas różnice między wierszami, to musimy zaznaczyć opcję Różnice w kolumnach. Zatwierdzamy przyciskiem OK (rys. nr 6).
Rys. nr 6 – okno Przechodzenia do – specjalnie…
Ponownie otrzymamy sprawdzone dane, w których na żółto zostały zaznaczone komórki różniące się od pierwszego wiersza.
Rys. nr 7 – dane z zaznaczonymi różnicami w wierszach
Analogicznie możemy użyć tej opcji Excela przy liczbach, np. w bazach danych. Tutaj dodatkowo musimy uwzględnić zaokrąglenie, ponieważ mimo, że wartości wyglądają na takie same, może to być mylące. Wystarczy, że np. zostanie nałożone formatowanie z liczbami całkowitymi. Zaznaczamy zakres G1:H21 i ponownie rozwijamy polecenie Znajdź i zaznacz (jak na rys. nr 2) z karty Narzędzia główne, następnie wybieramy polecenie Przejdź do – specjalnie…
Otworzy nam się okno Przechodzenia do – specjalnie, w którym ponieważ interesują nas różnice między kolumnami, to musimy zaznaczyć opcję Różnice w wierszach. Zatwierdzamy przyciskiem OK (jak na rys. nr 3).
Otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 8.
Rys. nr 8 – pokolorowane dane różniące się od pierwszej kolumny
Jak widać w pierwszym wierszu, mimo iż na pierwszy rzut oka dane wyglądają identycznie, są one inne. Mają inne wartości po przecinku, co widać na rys. nr 9, po odpowiednim sformatowaniu danych.
Rys. nr 9 – różnice w cyfrach po przecinku
Drugi sposób polega na użyciu Formatowania warunkowego. Zaznaczamy dane A1:C12, rozwijamy polecenie Formatowanie warunkowe (punkt 2 na rys. nr 10) z karty Narzędzia główne (punkt 1), następnie wybieramy polecenie Nowa reguła (punkt 3).
Rys. nr 10 – polecenie Nowa reguła
Otworzy nam się okno Nowa reguła formatowania, gdzie w polu Wybierz typ reguły (punkt 1 na rys. nr 11) wybieramy Użyj formuły do określenia komórek, które należy sformatować (punkt 2). Następnie w polu Edytuj opis reguły (punkt 3) wpisujemy formułę =$A1<>A1 (porównujemy wartość z komórki A1 tak, żeby była różna od pozostałych wartości). Naszą wartość będziemy chcieli przeciągać w dół danych a nie w bok, ponieważ chcemy sprawdzić każdą kolumnę niejako "osobno". Dlatego musimy użyć odpowiedniego odwołania mieszanego, czyli znak $ powinien pojawić się tylko przed nazwą kolumny (przed literą A). Klikamy przycisk Formatuj (punkt 4), który spowoduje otwarcie okna Formatowania komórek.
Rys. nr 11 – okno Nowej reguły formatowania
W oknie Formatowania komórek w zakładce Czcionka (punkt 1 na rys. nr 12), w polu Kolor (punkt 2) wybieramy czerwony, a w polu Styl czcionki (punkt 3) zaznaczamy Pogrubiony. Powyższe ustawienia zatwierdzamy przyciskiem OK.
Rys. nr 12 – okno Formatowania komórek
Excel wróci do okna Nowej reguły formatowania, którą pozostaje nam zatwierdzić przyciskiem OK. Otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 13.
Rys. nr 13 – dane różniące się od pierwszego wiersza zaznaczone czerwoną pogrubioną czcionką
Teraz analogiczna sytuacja na podstawie danych z zakresu A16:C27, dla których będziemy chcieli otrzymać zaznaczone dane różniące się od pierwszego wiersza. Zaznaczamy odpowiedni zakres, rozwijamy polecenie Formatowanie warunkowe (jak na rys. nr 10) z karty Narzędzia główne, następnie wybieramy polecenie Nowa reguła.
Otworzy nam się okno Nowa reguła formatowania, gdzie w polu Wybierz typ reguły (jak na rys. nr 11) wybieramy Użyj formuły do określenia komórek, które należy sformatować. Następnie w polu Edytuj opis reguły wpisujemy formułę =A$16<>A17 (porównujemy wartość z komórki A16 tak, żeby była różna od pozostałych wartości). Naszą wartość będziemy chcieli przeciągać w bok danych a nie w dół, ponieważ chcemy sprawdzić każdy wiersz niejako "osobno". Dlatego musimy użyć odpowiedniego odwołania mieszanego, czyli znak $ powinien pojawić się tylko przed numerem wiersza (przed liczbą 16). Klikamy przycisk Formatuj, który spowoduje otwarcie okna Formatowania komórek.
W oknie Formatowania komórek w zakładce Czcionka (jak na rys. nr 12), w polu Kolor wybieramy czerwony, a w polu Styl czcionki zaznaczamy Pogrubiony. Powyższe ustawienia zatwierdzamy przyciskiem OK.
Excel wróci do okna Nowej reguły formatowania, którą pozostaje nam zatwierdzić przyciskiem OK. Otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 14.
Rys. nr 14 – dane po nałożeniu formatowania warunkowego
Poznaliśmy dwa sposoby jak można w Excelu zaznaczać różnice w wierszach i kolumnach danych.
W tym poście poznamy funkcje Excela związane z liczbami parzystymi i nieparzystymi.
Temat ten omówimy na podstawie przykładowych danych z rys. nr 1.
Rys. nr 1 – przykładowe dane
W pierwszej kolejności będziemy chcieli sprawdzić, czy podana liczna jest parzysta lub nieparzysta. Wykorzystamy tutaj funkcję CZY.PARZYSTE. Argumentem funkcji jest liczba, czyli wartość jaką chcemy sprawdzić. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=CZY.PARZYSTE(A2)
Po zatwierdzeniu formuły i skopiowaniu na komórki poniżej otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 2. Istotne jest, że funkcje CZY.PARZYSTE i CZY.NIEPARZYSTE nie zwracają uwagi na końcówkę liczby, czyli wartość po przecinku.
Rys. nr 2 – wyniki funkcji CZY.PARZYSTE
Analogicznie, kiedy użyjemy funkcji CZY.NIEPARZYSTE, zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=CZY.NIEPARZYSTE(A2)
Funkcja ta działa tak jak poprzednia, czyli ucina część dziesiętną po przecinku. Co najważniejsze nie zaokrągla prawidłowo liczby. Po zatwierdzeniu formuły i skopiowaniu jej na komórki w dół otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 3.
Rys. nr 3 – wyniki funkcji CZY.NIEPARZYSTE
Za pomocą powyższych funkcji możemy sprawdzać, czy podane liczby są parzyste czy nieparzyste. Możemy też podane liczby zaokrąglać do liczb parzystych lub nieparzystych. Do parzystych liczb zaokrąglimy dane za pomocą funkcji ZAOKR.DO.PARZ. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=ZAOKR.DO.PARZ(A2)
Ważną informacją jest tutaj, że Excela za pomocą funkcji ZAOKR.DO.PARZ zaokrągla zawsze w górę. Jeśli mamy 44,64 zł to funkcja ta zaokrągli nam ją do najbliższej większej liczby parzystej, czyli 46,00 zł. Analogicznie sytuacja wygląda z liczbami ujemnymi, zaokrąglenie następuje od zera w górę. Po zatwierdzeniu powyższej formuły i skopiowaniu jej na komórki poniżej otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 4.
Rys. nr 4 – wyniki funkcji ZAOKR.DO.PARZ
Analogicznie w Excelu mamy funkcję ZAOKR.DO.NPARZ, która zaokrągla podane liczby do wartości nieparzystych. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=ZAOKR.DO.NPARZ(A2)
Po zatwierdzeniu formuły i skopiowaniu jej na komórki w dół otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 5.
Rys. nr 5 – wyniki funkcji ZAOKR.DO.NPARZ
Podobnie jak poprzednia omawiana funkcja zaokrąglenie następuje od zera w górę. Czyli liczba 44,01 zł zostanie zaokrąglona do wartości 45,00 zł.
Omówiliśmy cztery najważniejsze funkcje związane z liczbami parzystymi i nieparzystymi.
W tym poście pokażemy, jak sprawdzić, czy podana data jest z roku przestępnego.
Zadanie to wykonamy na podstawie przykładowych danych z rys. nr 1.
Rys. nr 1 – przykładowe dane
Wykorzystamy tutaj właściwość funkcji DATA. Kiedy w tej funkcji "przekręcimy licznik", czyli podamy więcej dni niż jest w danym miesiącu, funkcja ta przejdzie na kolejny miesiąc. Pierwszym argumentem funkcji DATA jest rok, drugim – miesiąc, a trzecim – dzień. W argumencie rok musimy użyć funkcji ROK, żeby z podanej daty wyciągnąć rok. W drugim argumencie musimy podać numer miesiąca, który świadczy o roku przestępnym, czyli luty (2). Następnie w trzecim argumencie musimy podać wartość 29, ponieważ w roku przestępnym lury ma 29 dni. Zapis całej formuły powinien wyglądać następująco:
=DATA(ROK(A2);2;29)
Jeśli istnieje taka data w danym roku to Excel ją wyświetli. Jeśli jednak nie istnieje, to Excel przeskoczy na pierwszy dzień kolejnego miesiąca, czyli otrzymamy datę 1 marca danego roku. Po skopiowaniu formuły na komórki poniżej otrzymamy dane przedstawione na rys. nr 2.
Rys. nr 2 – wyniki funkcji DATA
Jeśli w wynikach funkcji mamy datę z dniem 29 lutego, oznacza to, że ten rok jest przestępny.
Teraz musimy sprawdzić, czy wynikiem jest data z lutego czy z marca. Użyjemy do tego funkcji MIESIĄC. Argumentem tej funkcji jest kolejna_liczba, który przyrównujemy do wartości 2. Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=MIESIĄC(DATA(ROK(A2);2;29))
Powyższą formułę zatwierdzamy i kopiujemy na komórki w dół. Otrzymamy wyniki przedstawione na rys. nr 3.
Rys. nr 3 – wyniki funkcji MIESIĄC
Wartość logiczną FAŁSZ otrzymamy, jeśli podany rok nie jest przestępny, w przeciwnym razie otrzymamy wartość logiczną PRAWDA. Powyższą formułę musimy jeszcze zapakować w funkcję JEŻELI, żeby otrzymać ładne teksty a nie wartości logiczne. Jeżeli warunek będzie spełniony, chcemy otrzymać tekst "Rok przestępny", w przeciwnej sytuacji "Nie rok przestępny". Zapis formuły powinien wyglądać następująco:
=JEŻELI(MIESIĄC(DATA(ROK(A2);2;29));"Rok przestępny";"Nie rok przestępny")
Powyższą formułę zatwierdzamy i kopiujemy w dół. Otrzymamy wyniki przedstawione na rys. nr 4.
Rys. nr 4 – wyniki funkcji JEŻELI
Otrzymaliśmy informację, czy dany rok jest przestępny, czy też nie.
Niestety w omawianej sytuacji mamy jeden drobny "haczyk". W danych mamy datę 1900-03-29, który przez Excela został uznany za rok przestępny. Jest to niezgodne z prawdą. Dzieje się tak, ponieważ w Excelu istnieje data 1900-02-29, która jest jego błędem.
Podsumowując, jeżeli sprawdzasz daty poza rokiem 1900, to otrzymane wartości na pewno będą prawidłowe.
